Rozdział 3.

Kiedy dziewczyna wracała z ojcem ze szkoły, delikatnie spytała, czy mogłaby pójść do koleżanki. Ojczym, jako, że był w dobrym nastroju, ponieważ dostał podwyżkę, pozwolił córce spotkać się z rówieśniczką. Miśka zadowolona napisała wiadomość do Zuzy. Nie czekała długo na odpowiedź. Dziewczyna bardzo się cieszyła, że będzie mogła spotkać się z koleżanką.
Przyjeżdżając do domu, nastolatka wyjęła ze skrzynki na listy rachunki, ponieważ należało to do jej obowiązków. Wszedłszy do domu rzuciła je niedbale na stół, rozebrała się i poszła do swojego pokoju na górze. Ojciec wymyślał jej żelazne zasady, których się trzymał. Musiała tuż po przyjściu ze szkoły odrobić lekcje. Zawsze. Nieważne, czy był wtorek, czy piątek.
Kiedy Michalina odrabiała lekcje, do jej pokoju wszedł tato, wyraźnie niezadowolony, rozdrażniony.
-Coś się stało? - spytała dziewczyna.
-Nie wiem, czy to dobry pomysł, żebyś szła do tej koleżanki.
-Ale tato! Pozwól mi się choć raz na jakiś czas z kimś zobaczyć, bo bardzo rzadko mam taką okazję.
-Hm, no dobrze. Nie masz jutro żadnego sprawdzianu, prawda? Nie musisz się do niczego przygotować?
-Nie, nie mam żadnego sprawdzianu, jestem przygotowana, skończyłam już odrabiać lekcje, dzisiaj wyjątkowo mało nam zadali. A tak poza tym, dostałam piątkę z matmy, z pracy klasowej - powiedziała zadowolona dziewczyna.
-To bardzo dobry wynik, gratuluję. Zawieźć cię do tej koleżanki, bo już za piętnaście trzecia?
-Nie, ja już wychodzę, to niedaleko.
-Dobrze. Wróć przed dziewiętnastą.
-Tak, tak - wychodząc powiedziała dziewczyna.
Stojąc przed drzwiami domu Zuzy, na ul. Różanej, dziewczyna zadzwoniła do drzwi. Dom był w dzielnicy willowej, ładny, z zadbanym ogródkiem. Wyglądał na bardzo duży, jak dla dwóch osób.
-O, już jesteś! Siemka! - przywitała Michalinę koleżanka.
-Hej. Twoja mama jeszcze w pracy? - spytała zaciekawiona dziewczyna.
-Tak, pracuje do 21. Może pójdziemy się gdzieś przejść, dopóki jeszcze jest widno, bo już się robi po szesnastej ciemno. - zaproponowała nastolatka.
-Mhm, to dobry pomysł. Chodźmy do parku przy Zielonej.
-Dobrze.
Dziewczęta poszły na spacer, lecz nie nadługo. Kiedy przechodziły się po parku zaczął mocno padać deszcz, momentalnie pociemniało. Postanowiły, że pójdą do Miśki, bo jest bliżej. Kiedy stały przed przejściem dla pieszych i upewniły się, że żaden samochód nie jedzie, chciały przejść na drugą stronę. Lało jak z cebra. Weszły na jezdnię. Usłyszały pisk opon. Z lewej strony nadjechał rozpędzony samochód, nie zdążył wyhamować. Potrącił Zuzannę. Kierowca szybko wyszedł z samochodu, lecz Michalina dzwoniła już po pogotowie, ponieważ dziewczyna była nieprzytomna. Sprawca wypadku stwierdził, że nic się nie stało i odjechał.
"Kurczę, co za głupi gość! Nie dość, że potrącił Zuzę, to jeszcze nie poczekał na przyjazd pogotowia." - myślała zaniepokojona dziewczyna. Po chwili przyjechała karetka, lekarz pozwolił pojechać też Michalinie do szpitala, w końcu były koleżankami.
Chwilę potem wszyscy byli już w szpitalu. Okazało się, że nastolatka jest w śpiączce. Niestety, dochodziła 19, Miśka musiała wracać do domu. Była cała zapłakana, nie wiedziała, co teraz będzie.
Kiedy otworzyła drzwi, zobaczyła niezadowolonego ojca.
-Gdzie ty się szlajasz w takim deszczu, dziecko?! - krzyknął. - Co... co się stało? Dlaczego płaczesz?
Dziewczyna opowiedziała tacie całą historię. Przeprosił, że na nią nakrzyczał.
-Trzeba zawiadomić matkę tej dziewczyny, bo ona pewnie nic jeszcze nie wie. - powiedział zaniepokojony i sięgnął po książkę telefoniczną. - Jak ona ma na nazwisko?
-Piekarz...-cicho szepnęła zapłakana dziewczyna.
Ojciec znalazł nazwisko i zadzownił. Mama Zuzi odebrała. Tato Michaliny opowiedział jej całą zaistniałą sytuację. Kobieta poprosiła do telefonu nastolatkę, ponieważ chciała jej podziękować za wezwanie karetki. Powiedziała, że poinformuje ją, jak będzie coś wiadomo. Miśka pożegnała się i odłożyła słuchawkę.
-Idź już spać, córeczko. Jak będzie coś wiadomo, to rano ci powiem. - powiedział wyjątkowo spokojnie ojczym.
-Dobrze, dobranoc tato...
Czternastolatka jeszcze długo nie mogła zasnąć, cały czas myślała o koleżance, jakby znała ją już od kilkunastu dobrych lat. Około trzeciej nad ranem zasnęła.
________________________
W końcu coś dłuższego, chociaż też nic specjalnego.
Akcja idzie do przodu, w końcu.
Piszcie w komentarzach, czy wam sie podoba.